Wat doen ‘ze’ daar eigenlijk?
Komen de namen Auke Zijlstra, Matthijs van Miltenburg of Anne-Marie Mineur je bekend voor? Grote kans van niet. Toch zijn dit de namen van drie Europarlementariërs die eerder dit jaar nog verschillende Nederlandse partijen vertegenwoordigden in het Europees Parlement. Van veel Europarlementariërs weten we niet eens de naam, laat staan wat voor werkzaamheden ze precies verrichten in Europees parlement. Mendeltje van Keulen en Chris Aalberts beseften dit ook en besloten een boek te schrijven over deze Europarlementariërs.
In hun boek “Wat doen ze daar eigenlijk?” bieden de auteurs een kijkje achter de schermen van het Europees Parlement. De kern van het boek bestaat uit interviews met 20 van de 26 Nederlandse Europarlementariërs die eind 2018 in dienst waren. Met twee leden lukte het niet een afspraak te maken voor een interview, en de vier PVV-leden van het Europees Parlement weigerden collectief deel te nemen. In deze interviews stonden drie thema’s centraal: wat de leden hebben gedaan in hun wetgeving, wat ze in hun tijd hebben bereikt en hoe ze het contact behouden met hun kiezers. Aan het einde van het boek geven de auteurs een korte samenvatting van wat er uit de interviews naar voren is gekomen met betrekking tot elk van deze drie thema’s.
Als eerste: wat doen Europarlementariërs? De belangrijkste taak van het Europees Parlement is het wetgeven. Doordat er geen coalitie en regeerakkoord is werkt dit heel anders dan in de Tweede Kamer in Nederland. Doordat partijen niet automatisch met de plannen van hun coalitie meestemmen wordt er veel meer in detail gekeken naar wetsvoorstellen van de Europese Commissie. Ook moeten er per wetsvoorstel nieuwe samenwerkingen tussen partijen worden aangegaan en moeten er dus telkens nieuwe compromissen worden gesloten.
Ten tweede: de successen. Vele Nederlandse Europarlementariërs hebben successen geboekt in hun tijd als Europarlementariër. Zo was Judith Sargentini (GroenLinks) de drijvende kracht achter de kritiek van het Europees Parlement op de ontmanteling van de rechtsstaat in Hongarije en heeft PvdA-Europarlementariër Kati Piri als rapporteur van het Europees Parlement over de betrekkingen met Turkije een zeer belangrijke rol gehad bij de relatie tussen de EU en Turkije. Daarnaast hebben meerdere Europarlementariërs belangrijke invloedrijke taken weten te bemachtigen zoals woordvoerder of fractiecoördinator binnen de fracties.
Ten derde: het contact met de kiezers. De vraag is natuurlijk wat de kiezers van deze successen meekrijgen. Hoe zichtbaar zijn de Nederlandse Europarlementariërs? Vele Europarlementariërs geven aan dat ze het zelf erg moeilijk vinden om het contact met Nederland te behouden en de Europese Unie te verkopen aan de Nederlandse burgers. Ze proberen dit natuurlijk wel, maar via de traditionele media blijft dit moeilijk. Uit onderzoek van de auteurs blijkt dat Bas Eickhout het vaakst in de media komt, gevolgd door vijf Europarlementariërs die gemiddeld twee keer per week in de Nederlandse media komen. Judith Sargentini en Kati Piri trokken door hun rapporten over Hongarije en Turkije tijdelijk veel aandacht maar deze aandacht verdween nadat deze rapporten de spotlights verdwenen. Een andere manier om contact te zoeken is social media. De meeste Europarlementariërs doen dit via Twitter maar slechts vijf van hen hebben meer dan 10.000 volgers. Je kunt dus stellen dat het grootste deel van de kiezers dus niet wordt bereikt.
Samenvattend is dit een erg nuttig boek! Je krijgt niet alleen antwoord op de vraag wat Europarlementariërs in Brussel precies doen maar je krijgt ook antwoord op de vraag welke successen ze hebben behaald en waarom we dit eigenlijk niet weten. En passant krijg je ook nog een beeld van de mensen achter de EP’ers. Daarom is “Wat doen ze daar eigenlijk?” niet alleen een must read voor iedereen die geïnteresseerd is in Europese politiek, maar ook een goede informatiebron voor iedere Europese kiezer.