Recensie | Kies toch niet steeds de kant van de macht
“Ingewijdenvrije parlementaire journalistiek is mogelijk. Zonder ditjes en datjes rondom ‘hoofdrolspelers’ en zonder dat journalisten onderdeel van het spel zijn. Zonder goedbedoelde ‘tips’ van spindoctors die ‘even iets willen meegeven.” Dat is de oproep en missie van Kim van Keken en Dieuwertje Kuijpers, politiek journalisten bij Vrij Nederland.
In een kort manifest doen zij een oproep de journalistiek weer op de wagen te krijgen in politiek Den Haag. In tien ongemakken schetsen ze het huidig functioneren van de parlementaire pers. Wat als beeld blijft hangen (mede door het grote aantal voorbeelden) is dat journalisten steeds meer onderdeel zijn geworden van de glazen stolp die Den Haag heet. Het gaat onder meer om de juiste contacten, scoops en het juiste moment. Het is een strijd geworden om het nieuws, en dat vervaagt de inzet op waarheidsvinding, het echte verhaal. Is dat de reden dat de media pas laat de toeslagenaffaire oppakten? In verkiezingstijd speelde de kwestie een relatief kleine rol, totdat Rutte werd geconfronteerd met één van de slachtoffers in het RTL-debat. In de nabeschouwing ging het niet over de impact van de toeslagenaffaire, maar vooral om één vrouw die Rutte had doen wankelen in het politieke debat.
Het manifest leest makkelijk, de voorbeelden zijn herkenbaar en het zet je aan het denken. Een must read voor elk toekomstig parlementair journalist. Eén van de ongemakken schetst de manier waarop de journalistiek zelf omgaat met kritiek. De beide schrijvers ervaren dat hun pleidooi leidt tot opgetrokken wenkbrauwen onder journalisten. Wat mij daarom intrigeert is de vraag wat deze zelfreflectie doet met beide journalisten. Een voornemen tot andere journalistiek is mooi. Maar ook zij zijn onderdeel van Den Haag, ook zij zijn op zoek naar nieuws. Wat betekent dat voor henzelf? Het vraagt bijna om een vervolg. Hoe ziet hun missie er uit? Slagen ze? Ik kijk er naar uit!